متاسفانه به علت نبودن تعریف مشخص و حقوقی از "اقدام علیه امنیت ملی" در قانون اساسی، این جرم لوث شده است و گاهی به منظور سرکوب سلایق سیاسی استفاده شده و میشود.... هرچند در مورد سازمان های تجزیه طلب و دارای مشی خشونت طلبانه در هرجای دنیا (از جمله در دموکراتیک ترین کشورها مثال: سازمان تجزیه طلب «اتا» در کشور شاهنشاهی اسپانیا) دولت ها موظف به کنترل و دستگیری افراد مربوطه هستند. متاسفانه در کشور ما آب گل آلود شده و افرادی با تروریستی ترین و مجرمانه ترین سوابق توانسته و میتوانند خودشان را "زندانی سیاسی" و "آزادیخواه" و "فعال مدنی" و "فعال حقوق بشر" جا بزنند.
در همین رابطه، بخش فارسی بنیاد سخنپراکنی بریتانیا (بی بی سی) در گزارشی که از "اعتصاب غذا"ی پنج تن از اعضای سازمان یئنی گاموح (این سازمان خواستار جداکردن استانهای شمال غربی از ایران است) در زندان تبریز تهیه کرده است جهتگیری های بسیاری روشنی را نمایش داده است. وقاحت را به آنجا رسانده که از نام "آذربایجان ج ن وب ی" که نامیست تجزیه طلبانه برای استانهای شمال غربی ایران استفاده کرده است. این درحالیست که بی بی سی خودش را یک رسانه ی حرفه ای و بی طرف میداند و بدیهیست که یک رسانه ی حرفه ای تنها از نام های رسمی و جغرافیایی میتواند استفاده کند.
البته این نوع جهتگیری های یکجانبه و غیر رسانه ای و سوال برانگیز بی بی سی محدود به امروز که اغلب کارمندانش را اصلاحطلبان خط امامی تشکیل میدهند نمیشود و سابقه ای 70 ساله دارد! در حالیکه آرشیو رادیو و تلویزیون ها در کشورهای اروپای غربی کاملاً در دسترس پژوهشگران هستند هیچ از خودمان پرسیده ایم که چرا بخش فارسی بی بی سی همیشه آرشیو خود را بر روی پژوهشگران بسته است و آن را "محرمانه" تلقی میکند؟؟
بی بی سی حداقل در دو مورد مانند یک ابزار جنگی در دست بریتانیا توانست مهمترین نقش ها را بازی کند. در سال های 1319 تا 1320 که متفقین (شوروی و انگلیس و آمریکا) بدون داشتن هیچ توجیه قانونی به کشور ما یورش بردند. بی بی سی فارسی (به مدیریت منوچهر مینوی) بر روی آنتن رادیوی ایرانیانی که به تازگی با دستگاه رادیو آشنا شده بودند رفت و از انتشار شایعه از"بادنجان فروش بودن رضاشاه" تا "ناجی بودن متفقین" دریغ نکرد. سی و هفت سال بعد، از فروردین 57، بی بی سی عملاً وسیله ای برای انتشار اعلامیه های خمینی بود و معترضین مذهبی قبل از اینکه اعلامیه ها را در خیابانها دریافت کنند از بی بی سی شنیده بودند. در دیماه و بهمن 57 بی بی سی با انتشار شایعه ای مبنی بر "خائن بودن شاپور بختیار"! عملاً به سقوط دولت بختیار و برآمدن اسلامگرایان کمک کرد و به همین دلیل است که آن دسته از ایرانیانی که آن روزها را به خاطر دارند هنوز هم به بخش قارسی بی بی سی میگویند "آیت الله بی بی سی". البته نقش جانبدارانه بی بی سی در انتخابات ریاست جمهوری اخیر (1392) هم قابل تامل است.... بی بی سی دوباره پا بر عنصر بیطرفی رسانه اش گذاشت و تمام وبسایت و تلویزیون خود را در اختیار معتقدین به شرکت در انتخابات قرار داد و دو تن از عناصر بدنام آن، مسعود بهنود (متهم به جعل و قصه نویسی در کتاب های تاریخی)، فرخ نگهدار (عضو ارشد سازمان تروریستی فدائیان خلق، از اصلاحطلبان فعلی) از هفته ها قبل به صورت یکجانبه به تبلیغ آشکار برای شرکت در انتخابات میپرداختند.
این سوال یاقی میماند که آیا بی بی سی فارسی یک «رسانه» است و یا بخشی از سیستم پروپاگاندای نظامی و امنیتی؟ اگر رسانه است چرا مانند هزاران رسانه دیگر (رادیو و تلویزیون های فرانسه، سوئد، آلمان، اسپانیا، نروژ و ...) آرشیو هایش را نمیگشاید؟ چه چیزی برای مخفی کردن دارد؟
آیا اینکه این روزها بی بی سی فارسی هرچه بیشتر به ابزاری برای معرفی و promote کردن تجزیه طلبان در ایران میشود ریشه از اعتقادات کارمندان آن میگیرد و یا اینکه دستوراتی است که از مقامات بالاتر به دست اندرکاران بی بی سی میرسد و قسمتی از یک برنامه بلند مدت است؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر